De laatste loodjes waren zwaar, vertelde ze me terwijl ze op haar buik op de massatafel lag. Haar woorden waren overbodig. Ik voelde het aan haar zeer gespannen nek en schouderspieren. Haal maar diep adem naar de pijnplek toe en laat alles los bij het uitademen. Goed zo, adem ook heel diep uit. Ze deed wat ik vroeg maar het werkte niet meer zoals anders. Ze had simpelweg te veel van haar lichaam en geest geëist, roofbouw noemen we dat. Twee jonge kinderen, een man, mantelzorg voor haar moeder, twee poezen en een hectische fulltime baan, dat valt ook niet mee, dat vraagt om energie-management. Maar, zei ze, volgende week ga ik gelukkig drie weken met vakantie.
Drie weken later lag ze weer op de massagetafel. Haar spieren voelden een stuk soepeler aan. Ze sprak ook rustiger, haar stem kwam meer vanuit de buik. Ze had het heerlijk gehad, zei ze. Wetende wat ik zou gaan zeggen was ze me net voor, en nu deze ontspanning zien vast te houden, verzuchtte ze . De zucht ging gepaard met een slap lachje. Het lachje verraadde dat ze er zelf weinig geloof in had. Ze wachtte op mijn reactie. Dat duurde even. Toen antwoordde ik met een zelfde soort slap lachje. Dat had ik niet bedacht, dat ging vanzelf, intuïtief. Een spiegel.
Wat ik haar had willen zeggen zei ik niet. Dat zou namelijk tamelijk belerend zijn en daar kwam ze niet voor. Ze kwam niet bij me voor spirituele begeleiding noch voor lichaamsgerichte therapie. Ze kwam voor massage. Sec. Dus gaf ik dat haar. Ondertussen weet ik dat ze onbewust mijn kalmte en rust voelt.
Misschien gaat ze ooit aan me vragen hoe ik dat toch doe. Als dat gebeurt is ze klaar voor begeleiding op een dieper niveau. Eerder niet.